Әпкесі сабақтан келісімен кесте тігуге отырады, ал ағасы әлдеқандай ракетаның нобайын жасап әуре.
Рауан таңертеңгілік папасы мен әжесінің күбір-күбір әңгімесін естіп қалды. Ұққаны: бүгін мамасының туған күні екен. Айтпақшы, әпкесі Меруерт пен ағасы Еркін соңғы кездері жұмысбасты болып кеткен еді. Әпкесі сабақтан келісімен кесте тігуге отырады, ал ағасы әлдеқандай ракетаның нобайын жасап әуре. Енді түсінді. Олар да мамасына сыйлық дайындап жүр екен ғой.
Осыдан кейін-ақ Рауанның мазасы кетті. Әжесі күйбеңдеп ас үйде жүр. Бұған назар да аудармайды. Әпкесі сияқты кесте тігу де, ағасы тәрізді ракета құрастыру да қолынан келмейді. Бірінші сыныпқа барғаны жақында, оны қайдан білсін? Бірақ мамасының туған күніне сыйлық ұсынбайтыны жанына қатты батып тұр.
«Жаз күндері болса ғой, — деп ойлады Рауан, — онда үйлерінің түбіндегі жасыл баудан бір буда гүл теріп әкеліп, сүйікті мамасына сыйлар еді». Рауан шарасыздана күрсініп, ақ қырау өрнек салған терезеден далаға көз тастады.
Кенет шарбақтың жоғары бөлігіндегі белдеуден төмен қарай сорғалап тұрған мұз сүңгісіне көзі түсті. Мөп-мөлдір, әйнекше жылтырлайды. Алақай, табылды! Мамасына мүз сүңгісінің бірнешеуін неге тарту етпеске. Ақ науаттай қытырлақ дәмі қандай шіркіннің!
Рауан әжесіне білдірмей далаға шықты. Бой жететін жерде емес, мұз едәуір биікте. Сүп-сүйір өткір ұшынан мөлдір моншақ тамшы сорғалайды.
Аппақ ұлпа қардан жентектеп алды да жіберіп қалды. Мұндай сәттілік бола бермес. Нысанаға дәл тиген қар жерге екі-үш сүңгіні ұшырып түсірді.
Кешкісін қонақтар мерекелік дастарқанға жиналды. Көзілдірікті ағай сөз сөйледі. Сонан соң мамасына қонақтар және папасы сыйлықтар ұсынды. Ал әпкесі мен ағасының тартуына мамасы ғана емес, қонақ кісілер де риза болды.
— Папа, мамама менің де әзірлеген сыйлығым бар.
Мұны қонақтар да естіп қойыпты.
— Оһо, жігіт болды деген осы!
— Жарайсың, Рауан!
— Кәне, көрсетші сыйлығыңды.
Олар жер-көкке сыйғызбай мақтасып жатыр. Рауан бөлмесіне жүгіре жөнелді. Мәссаған! Тарелкаға салып, терезенің алдына қойған күміс сүңгіден түк те қалмапты. Сыйлығының еріп кеткенін енді ғана білген ол өкініштен жылап жібере жаздады. Ұлының кешіккеніне мазасызданып, бөлмеге енген папасы мән-жайды түсініп, еріксіз қарқылдап күліп жіберді. Сыйлық туралы әңгімені естіген қонақ апайлар мен ағайлар да мәз-мейрам. Әсіресе ағасы ішін басып көрші бөлмеде домалап жатыр. Рауанның жанарына жас моншақтары іркілді.
— Айналайын, балапанынан! — Мамасы Рауанды қапсыра құшақтап, кеудесіне қысты. — Кәне, бетімнен сүйші.
Бұл анасының бетінен шөп өткізіп сүйіп алды.
— Міне, маған осыдан артық сыйлықтың керегі де жоқ, — деді мамасы.
Рауанның жүзі қуаныштан бал-бұл жанып, ағасына қоқилана қарады.
Мұрат Сыздық (1956–1996) 14 қаңтарда Алматы қаласында дүниеге келген. 1979 жылы ҚазМУ-ді, 1988 жылы Алматы Жоғары партия мектебін бітірген. Еңбек жолын 1973 жылы бастаған. Түрлі газет-журналдарда жауапты қызметтер атқарған. 1994–1995 жж. ҚР Ақпарат министрлігінде баспа ісі жөніндегі басқарма бастығы болды.
«Күміс сақал арыстан», «Әйбат бала», «Күн шығып келеді», «Жылдың соңғы айы» атты кітаптардың авторы.
