Руханият

Анасының шексіз махаббатын сағынған сайын бала қайың да білдірмей жылап алатын.

Әжесі үлкен әңгіме бастамас бұрын қобдишасындағы түймелерді ақ матаның үстіне төкті. Алуа осынша көп түйме көрген емес.

Әпкесі сабақтан келісімен кесте тігуге отырады, ал ағасы әлдеқандай ракетаның нобайын жасап әуре.

Ұлжан дегенінде тұрды. Әкесін мектепке ертіп әкеліп, директорға жолықтырды.

Шыбықтарды әлдеқашан екеуі меншіктеп алған.

Ел таңбасы елімнің, Шаңырағы бабамның. Күнің алтын нұрымен, Бағы сөнбес даламның.

Балаңыз кітапханадан алған кітабын әлі күнге өткізбей жүр, соны кері қайтарып, айыппұл төлеңіз, — деді де қалтасынан «Кітап — біздің досымыз» қозғалысының мүшесі деген куәлігін...

Ана ауырып жүрген саулық төлдепті. Қозысын алмай жатқан көрінеді. Төлі де тым әлжуаз, мал болмайтын сыңайлы.

Ешкімнің ойына келмей жүрген айланы жүзеге асырған қайсысы болды екен, ә?

Жасыл жапырақтың арасында білінер білінбес күн кешіп жатқан қорғансыз құрт көбелек сияқты әдемі болуды қатты армандайтын.