"Жетім жігітке күйеуге тисем екен" деп армандадым"

"Тұрмысқа шығар кезде отбасылық кикілжіңдердің көп болмауы үшін, туыстары аз жігітке тұрмысқа шығуды қаладым. Тіпті "Жетім жігітке күйеуге тисем екен" деген арманымды айтып қалатынмын құрбыларыма" деп таң қалдырды ERNUR.KZ редакциясына хат жазған жас келіншек.

"Әрине, бұл ойымды көпшілік құптамайтынын жақсы білемін. Өйткені, қазақ ағайын-туыссыз болмайды. Ағайын-туыспен, көршімен етене араласып, жақын болған дұрыс. Алайда, мен ондайға дайын емес едім. Өзім қалада, жалғыз қыз болып, анам және жалғыз ағаммен өскендіктен болар, өзімшілдігім бар. Әкем мен анам ажырасып кеткенде небәрі екі жаста болған екенмін. Әкемді дұрыс танымаймын. Өйткені, олар ажырасып екі жаққа кеткен соң, әкем бізді мүлдем іздеген жоқ.

Жалпы, біз осылай өстік. Анам, ағам – үшеуміз ғана. Нағашы жұртымыздан да араласатын ешкім болмады. Анам да мен секілді, жалғыз ағасы ғана бар. Нағашы ата-әжем өмірден өтіп кеткен соң, мінезі жайсыздау жеңгесінің кесірінен ол кісімен де дұрыс араласа алмады.

Сонымен санама жазылып қалған программа солай ма екен, мен де бір үйдің жалғыз ұлына тұрмысқа шықтым. Қайынатам жоқ, енем бар. Олар да жолдасым кішкентай болғанда ажырасып кеткен екен.

Жолдасым екеуміз бір-бірімізді қатты жақсы көрдік. Тағдырымыз да ұқсас, сондықтан, бір-бірімізді жақсы түсінеміз деп ойладым. Енем де өте жақсы қарсы алды. Үшеуміз тұрамыз. Бұл әулетте маған бәрі ұнайтын. Ешкім ренжітпейтін. Мен де енемнің көңілінен шығу үшін барынша тырысып жүрмін. Енем көбінесе ұйқысынан ерте тұрып, таңғы асын өзі дайындап іше беретін. Мен алғашқы кезде ұйықтап қалғаным үшін ұялып, енемнен кешірім сұрап жүретінмін. Бірақ, енемнің түсінігі мол жан еді. «Ең бастысы үйде тыныштық орнап, балам екеуің бақытты өмір сүрсеңдер, маған одан артық бақыт жоқ» дейтін.

«Күйеуден де, енеден де жолым болған» деп мен өзімді шексіз бақытты сезініп жүрдім. Тек қонақтар келген кезде ғана енем басқалар сөйлеп кетпесін, солардың алдында келіндік міндетіңді орындасаң болғаны деп маған еркіндік берді. Өз үйімде жүргендей еркін сезінетін едім өзімді. Солай бақытты күндер өте берді. Бірақ сол бақытты күндеріміздің шырқы бұзылар деп кім ойлаған?

Енем күйеуім екеумізді жиі-жиі сыртқа серуендеп қайтуға жіберетін еді. Бірде жалғыз өзін үйге қалдырып кетуге ыңғайсызданып, ертіп кетейін дегенбіз. Бірақ енем бас тартты. «Одан да үйде отырып, сериалымды көрейін. Зеріксем, көршімді шақырып алармын, әңгімелесеміз» деп екеуің қыдырып келіңдер деп жіберді. Сол күні алғашқы кикілжің басталды.

Енемнің көршім деп отырғаны – бұрыннан бері араласып келе жатқан құрбысы. Сол құрбысының енемді айналдырғаны түсінікті. Бұрынғы мейірімді қалпынан өзгере бастады.

Оның кейін маған айтқандарынан ұққаным, енемнің көрші тұратын құрбысы «Келініңді осы бастан қатал ұста, таңертең ерте тұрып, басына орамалын тағып, сәлем беруі міндетті. Келін болып түскеніне көп уақыт болған жоқ, үйренісіп, сіңісіп кетуі үшін осындай сатылардан өтуі керек. Ол өзінің бұл үйге қыз емес, келін екенін сезінуі керек» деп енемнің маған деген көзқарасын өзгерткен секілді.

Содан кейін енем маған бұрынғыдай қарамайды. Сәл нәрсеге тыжырынып, қабағын түйіп отыратын болды. Бір күні «Бұлай жүре бергеніміз жарамас, ашық сөйлесейін» деп шештім.

Негізі әр отбасының ішкі заңдылықтары болады, оған сырттағы адамдардың араласуы дұрыс емес. Мейлі ол жақыны, ағайын-туысқаны болса да, үй-жайы бөлек болған соң, тым қатты артық кетіп араласпағаны дұрыс. Өйткені, осындай араға іріткі салушылардың кесірінен талай жас отбасы ойран болып жатыр.

Бізде де сол жағдай қайталанды. Бірақ, Аллаға шүкір, дер кезінде енем екеуміздің ашық сөйлесуіміздің арқасында отбасымыз аман қалды. Дегенмен, сол бір салқындықтың суық лебі әлі де тарқай қойған жоқ."