Руханият

Жұрт бетін көрер дәрмен жоқ тобылғы өзінен-өзі ұялып, қып-қызыл болып, орманнан аластатылып, айдалада бұғып қана тіршілік ететін болды.

Бір күні иесі есегіне қараса, құр сүлдері тұр, жүк тасыр қауқары қалмапты, сондықтан да оны ұрып-ұрып қуып жібереді.

Ата-анасы баласына қалай көмектесерлерін білмей, қайғыдан қара жамылады.

Жауыз басы астына келіп, солаң ете дүрс етті.

Гүлдің жапырақшалары әлі ашыла қоймаған гүл қауызы сияқты жиырылып тұрады.

Пешке от жағып, маздап кетсін деп, оттыққа бір уыс сабан тастайды. Сонсоң барып шөгенге бұршақ сала берген еді.

Қайда қарасаң – шөп арасында кетіп бара жатқан тасбақа.

Бір күні жіп иіріп отырып, саусағының қанын ұршыққа жұқтырып алады.

Олардың бәрі мені кінәлағандай, тіпті үнсіз жылап отырғандай көрінді.