"Үйіңде біреу күтіп отырса, сол бақыт екен": ажырасқан еркек әйелінің қадірін кеш түсінгенін айтты

Сурет: i.pinimg.com

"Әкем өкпе-ренішін ұмытпай, ағайын-туыстарымен жолыққан сайын бұрынғы бір қапагершілігін айтып келетін адам. Атам әкеме «Бақытты болғың келсе, өткен өмірдің қоқысын қопара берме» деп отырушы еді. Жоғары сыныпта оқып жүргенімде әкем атамның айтқанын тыңдап, өткенді талқылай бергенді доғарса қайтеді деп қынжылатынмын. Бірақ өткенді ұмыту қиын екенін басыма бұлт үйірілгенде түсініп отырмын."

Өзін Қуатжан деп таныстырған азамат ERNUR.KZ порталының тұрақты оқырманы екен. Әр кейіпкердің жазбасынан бір тәмсіл алатынын, өз басындағы жағдайды да бөліскісі келетінін айтты.

"Ажырасып кеткеніме алты жыл болды. Кеш кіре бастағанда әріптестерім асығып-үсігіп үйлеріне қарай ұмтылады. Бірі баласын бақшадан алуға асығады, бірі жарының кешкі асына. Ал мен... асықпаймын. "Ертеңгі есепке көз жүгіртемін" деген жалған сылтаумен кешігіп шығамын. Шындығында, мені күтіп отырған ешкім жоқ. Үй – бос. Суық. Меңіреу тыныштық.

Бір кезде кеңсеге қона салатын болдым. Қаланың шетінде тұрамын. Жетуге бір жарым сағат, қайтуға тағы сонша уақыт кетеді. Қыстың ызғарлы күндерінде аялдамада тоңудың өзі бір азап. Соны сылтауратқан боламын. Бірақ басты себеп ол емес еді. Басты себеп – жанымды қарып бара жатқан жалғыздық.

Кеңсенің қарауылдарының бәрі отбасылық жағдайымды біледі. Сол үшін тыныштығымды бұзбайды, түнеп жүргенімді ешкімге айтпайды. Бәрі тарқаған соң жұмыс киімімді үй киіміне ауыстырамын. Кофе дайындап алып, компьютерден сүйікті фильмімді қосамын. Ұйқым келгенде дәліздегі диванға барып қисаямын. Таң атқанда киімімді қайта ауыстырып, бәрінен бұрын келген адам кейпіне еніп, жұмысымды жалғастыра беремін.

Осылай жүрген жақсы, жайлы сияқты көріне бастады. Ешкім «қашан келесің?» деп мазаламайды. «Ақша бер. Маған көңіл бөл, зеріктім» демейді. Рақат!

Бірақ әуелде еркіндік секілді көрінген бұл тыныштық уақыт өте келе жанымды жегідей жей бастады. Ішімде бір үлкен бос қуыс пайда болды. Бір күні байқадым – бұрынғы әйелімнің «Айлығың қашан түседі? Ақша керек болды», «Кешіктің ғой?», «Шай ішесің бе?» деген қарапайым сөздерін сағына бастаппын.

Бір күні жұмыстан шаршап келіп, қаңыраған үйге кіргенде шыдай алмай әйеліме қоңырау шалдым. Бірақ бәрі кеш еді. Ол баяғыда-ақ өмірін қайта бастап кеткен екен. Бір жыл ішінде тұрмысқа шығып, бес жылда екі бала тауып үлгеріпті. Мен болсам, алты жыл бойы біреуді шынайы жақсы көре алмаппын. Кетіп қалған адамға өкпе жоқ, бірақ қатты өкіндім.

Анам талай рет татуластыруға тырысты. «Пәле іздесең, таздың басынан да бит табасың» деп, мені кешірім сұрауға үгіттеді. Тыңдамадым. Нәтижесінде бірге шай ішетін, кейде үндемей отырып-ақ жаныңды жұбататын жақын адамымды жоғалттым.

Ол кеткен соң үй мүлгіген, суық әлемге айналды. Бұрын еститін күлкі, ас үйдегі қасық-табақтың салдыры, «Қоқысты ала кетші» деген дауыс – бәрі енді тек естелік.

Үйіңде балаңның ойнап шулап жүргені , әйелдің сені сағынып күтуі, біз ұмытып, түсіне бермейтін нығмет екен. Сені біреу сағынса, күтіп отырса – сол бақыт екен ғой."