"Бірінші әйелінің 4 баласын да мен өсірдім": қызылордалық әйел өзін бақыттымын деп есептейді

Сурет: flickr.com

"Ана болу – бір бақыт. Ал көп балалы ана атану – нағыз ерлік. Себебі қазіргі уақытта шиеттей бала-шағаны бағып-қағу да оңай емес. Әрине, қазақ «бір қозы туса, бір түп жусан артық шығады» дегенді санаға сіңіріп өскен халық. Бір ғана «Әр баланың өз несібесі бар» деген сөздің қаншама отбасыға күш пен жігер сыйлайтыны тағы анық. Алайда, «таяқтың екі ұшы» бары белгілі, оларды ешкімнен кем қылмай өсіріп, сапалы білім беріп, аяқтан тік тұрып кетуіне жағдай жасау ата-ананың міндеті" дейді ERNUR.KZ порталына хат жолдаған қызылордалық көпбалалы ана.

"Тұрмыстың қиындығы, ақша жетіспеушілігі мәселесімен жиі бетпе-бет келіп, қиналған сәттерім болды. Бірақ, мойымаймын, Аллаға шүкір, балаларым жанымда, дендері сау, сондықтан мен өзімді бақытты анамын, ең бай адаммын деп есептеймін.

Өзім жетімдіктің тауқыметін тартқан жанмын, сондықтан, балаларым мен көрген қиындықтарды көрмесінші деп тіледім. Оның үстіне мен секілді бауырлары болмай, жалғыздықтың дәмін татпасыншы, бір-біріне қолдау көрсетіп, демеу болып жүрсінші деген ішкі ниет те менің көпбалалы ана атануыма септігін тигізген шығар. Өйткені, шешемнен ерте айрылдым. Сол кезде әкемнің де, өзімнің де қалай қиналғанымыз күні бүгінгідей есімде. Сол кезде тым болмаса бауырларым болғанда ғой, қайғымыз азаяр ма еді деген де арман болған.

Тұрмысқа ерте шықтым. Оған да әкем себепкер болған еді. Өйткені, әкем екінші рет үйленбеді. "Қызымның жанарын жәутеңдетіп қоя алмаймын" дейтін. Мені 18-ге тола сала күйеуге берді. Күйеуім өзімнен 15 жас үлкен болатын. Бұрын бір әйел алып, ажырасқан. Ол әйелінен туған төрт баласы өз қолында екен. Бара сала төрт балаға ана болатыным қатты қорқытты.

Бірақ, Аллаға шүкір, өте жақсы азамат болып жолықты. Әкем де білген ғой күйеу баласының қызын жылатпайтынына көзі жеткен болар. Отыздан асқан кісіге тұрмысқа шыққанымда қатты жылағанмын. Бірақ қазір «Егер мен сол кезде әкемді тыңдамай, 18 жастағы жігітке тұрмысқа шыққанымда мұндай үлкен отбасы болып отырмас па едік?» деп ойлаймын.

Бірінші әйелдің балалары бірінің артынан бірі туған, жас шамалары өте жақын, әлі кішкентай екен. Маған тез бауыр басып, мен де оларды өз баламдай көріп кеттім. 19 жасымда өзімнің тұңғышым өмірге келді.

Енем де көп нәрсені үйретті. Қанша дегенмен, баламын ғой. Күйеуімнің балаларымен, қайныларыммен ойнап кетемін. Арасында енеме көмектесемін. Бастапқы айларда «Күйеуім жұмыстан келеді, тамағын дайындайын» деген түсінік мүлде болмапты. Енем түсіністікпен қарап, отбасылық өмірге сабырмен бейімдеді. Ойынды да қойдым, есейдім.

Күйеуім бірінші әйелінің балаларына шеше боп жарытпайтынын байқап, аналық құқығынан айырған екен. Кейін мені құжат жүзінде олардың анасы қылып жасап берді. Бір сәтте көпбалалы ана боп шыға келдім. Өзім 5 рет босандым. Сөйтіп қазір Құдайға шүкір, 9 баланың анасымын.

Әрине, қазіргі кезде көпбалалы ана атану екінің біріне беріле бермейтін мәртебе. Оның да өз қиындығы көп. Ең қиыны – баспанасыз жүру. Талай жыл пәтер жалдап жүрдік. Жұрттың үйін тазалап, ақша таптым. Күйеуім аяқ киім тігеді. Екеуміздің табысымыз ішіп-жемнен, пәтерақыдан аспайды. Көңілге демеу боларлығы – күйеуім өте балажан. Бір баласын нұқып, зекіп сөйлеген емес. Өте ақкөңіл. Бәріне мейірімді көзбен қарайды. Көмек қолын созуға дайын. Алла маған осындай күйеу кездестіргеніне қуанамын.